Dit is een verhaal over een vijfjarige jongen uit het Verenigd Koninkrijk. Hij vocht twee jaar tegen k*nker totdat het zijn leven kostte.
In 2016 werd bij Charlie Proctor hepato blastoom vastgesteld, een zeer zeldzame vorm van k*nker die in de lever begint. Zijn ziekte betekende dat hij een lever transplantatie nodig had.
De ouders deden al het mogelijke om Charlie’s leven te redden, en startten een verzameling om geld in te zamelen voor een operatie in een ziekenhuis in de VS. Toen werd hen verteld dat de operatie bijna drie keer het oorspronkelijke bedrag zou kosten en dat Charlie’s ouders moesten stoppen de fondsenwerving.
Maar juist deze week verloor deze arme lieve jongen zijn strijd tegen deze vreselijke ziekte en stierf in de armen van zijn moeder. Een paar uur voordat hij stierf publiceerde Charlie’s moeder Amber Schofield een foto van haar zoon op Facebook.
“Hij is verdrietig, hij is moe en hij is het zat. ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen’ zijn zijn hoofdwoorden … vandaag is hij erg opgewonden, wil gaan liggen, gaan zitten, liggen in bed, dan op de zitzak, dan op de bank, dan weer naar boven en spoedig..
‘Charlie draaide zich op een gegeven moment naar me toe en zei met de meest stille, hijgende stem: “Mama, het spijt me zo erg” Had hij spijt omdat hij weer wilde bewegen en vond hij dat hij zich daarvoor moest verontschuldigen? “Mijn hart brak!
Geen enkel kind zou de emoties moeten voelen die Charlie voelt. Geen kind! Geen ouder moet hun kind langzaam zien gaan.“ Een paar uur later overleed Charlie in zijn moeders armen naast zijn vader.
Verwoeste moeder Amber schreef: “Gisteravond om 23:14, blies Charlie, mijn beste vriend, zijn laatste adem uit. Hij viel vredig in slaap in mijn armen met papa’s armen om ons heen geslagen.
Onze harten hebben pijn. De wereld heeft een ongelooflijke kleine jongen verloren. Charlie, je gaf me de kans om een moeder te zijn. ‘
In de post op Facebook vroeg ze ook mensen om het leven niet als vanzelfsprekend te beschouwen, hun kinderen zoveel mogelijk te knuffelen, omarmen en zoenen. Je weet nooit wanneer het te laat is.
